KOOP OM TERUG TE GEVEN! Een deel van je aankoop gaat naar de ondersteuning van SUBZ Pads. Kansarme schoolmeisjes krijgen herbruikbaar sanitair, zodat ze hun recht op onderwijs niet hoeven op te geven.

Heeft een ontsteking invloed op de veroudering van uw huid?

We hebben eerder gesproken over intrinsieke en extrinsieke veroudering en dat een aanzienlijk percentage van de veroudering, die je op je huid ziet, wordt veroorzaakt door omgevingsfactoren. Vandaag willen we dieper ingaan op het verouderingsproces en kijken naar de rol, die ontsteking, speelt.

Als we het woord 'ontsteking' noemen, herinner je je waarschijnlijk de laatste keer, dat je je enkel verstuikte en je voet opgezwollen raakte. Of misschien denk je aan die vakantie, toen in je vinger werd gestoken door een bij en je hand er de volgende dag uitzag als een deel van een Michelin-mannetje. Dat is een deel van het verhaal – een ontsteking is de reactie van je lichaam op trauma en een bijwerking van het genezingsproces.

Op een basisniveau ontstaat er een ontsteking als je gewond bent en dit stuurt een bericht naar je lichaam om te beginnen met het repareren van het gebied. We leren echter, dat ontstekingen geen positief onderdeel zijn van het genezingsproces. Het kan een negatief resultaat hebben en genezing belemmeren. Wat nog belangrijker is, in termen van esthetiek, ontstekingen worden ook geassocieerd met veroudering van de huid (onder andere). Veroudering is een progressief degeneratief proces, dat wordt beïnvloed door omgevingsfactoren en levensstijlgewoonten. Sommige van onze gewoonten verhogen ontstekingen en aan leeftijd gerelateerde disfuncties in het lichaam en sommige factoren reguleren (of beheersen) ze.

Maar eerst, wat veroorzaakt veroudering?

Veroudering zelf is geen ziekte. Veroudering is het gevolg van een opeenhoping (in de tijd) van veranderingen in het lichaam op moleculair en cellulair niveau. Uiteindelijk leidt dat tot veranderingen in weefsels en organen. Dit resulteert in ziekte en een verhoogd risico op ziekte en sterfte. Er wordt nu erkend, dat immuun- en ontstekingsreacties tot verschillende negatieve gevolgen kunnen leiden. Naarmate we langer leven, worden deze patronen herkend. In een complex proces verliezen organen hun functie en/of structurele integriteit als gevolg van aan leeftijd gerelateerde ziekten (zoals huidveranderingen en huidkanker). Functionele en structurele veranderingen kunnen echter zelf tot leeftijdsgebonden ziekten leiden, waardoor dit een beetje een kip-ei-verhaal is. Hoewel de oorzaak van het verouderingsproces niet volledig bekend is, speelt ontsteking duidelijk een belangrijke rol, die onlosmakelijk ontstekingen en veroudering met elkaar verbindt.

Ontstekingen en het verband met veroudering

Zoals we in de inleiding al zeiden, leidt een ontstekingsreactie na trauma of letsel tot een acute ontsteking. Dit proces wordt gekenmerkt door hitte, zwelling, roodheid en pijn. In termen van veroudering is de ontstekingsreactie echter een chronisch laag niveau subklinisch proces, dat aanzienlijk verschilt in hoeveelheid.

Veel publicaties hebben melding gemaakt van de nauwe relatie tussen ontstekingen en veroudering. Niveaus van inflammatoire mediatoren nemen doorgaans toe met de leeftijd, zelfs bij afwezigheid van acute infectie of bijbehorende fysiologische stress. Deze chronische ontsteking ligt ten grondslag aan veel leeftijdsgebonden aandoeningen. Er blijft echter een cruciale vraag over. Is ontsteking een oorzaak van het verouderingsproces of slechts een bijwerking van veroudering?

De mechanismen van inflammatie bij veroudering

De redox-stresshypothese van veroudering is gebaseerd op veranderingen in de cellulaire reductie-oxidatiebalans, vergezeld door leeftijdsgebonden veranderingen in het immuunsysteem. Van andere processen, zoals endocriene veranderingen en afnemende niveaus van geslachtshormonen, wordt ook gedacht, dat ze bijdragen aan verhoogde ontstekingen op oudere leeftijd. Bovendien hebben verschillende ziekten, vooral aan leeftijd gerelateerde ziekten, zoals atherosclerose en dementie, sterke ontstekingscomponenten.

Redox-stress
Inmiddels is duidelijk, dat endogene reactieve zuurstofsoorten (ROS) een sleutelrol spelen bij ontstekingen - aangezien toenames in ROS leiden tot over-oxidatie en onomkeerbare veranderingen in eiwitstructuur en functie. Het biologische proces om deze opgehoopte beschadigde eiwitten te verwijderen veroorzaakt ontstekingen. Dit leidt tot een chronische inflammatie.

Mitochondriale schade
Mitochondria, de belangrijkste plekken voor de energieproductie (ATP) van de cel, zijn essentieel voor de normale celfunctie en het behoud van het redoxproces in cellen, evenals voor het reguleren van geprogrammeerde celdood. Mitochondria zijn de belangrijkste bron voor reactieve zuurstofsoorten en spelen daarom een belangrijke rol bij redoxstress. De mitochondriale verouderingstheorie van vrije radicalen is gebaseerd op oxidatieve schade aan mitochondriaal DNA (mtDNA) als gevolg van een overproductie van reactieve zuurstofsoorten. Deze schade resulteert in veroudering. Naarmate je ouder wordt, leidt wanbeheer van het normale celdoodproces als gevolg van mitochondriale verstoring tot meer ontsteking en weefselbeschadiging.

Verslechtering van het immuunsysteem
Oxidatieve stress speelt ook een sleutelrol bij de geleidelijke achteruitgang van het immuunsysteem met de leeftijd. Dit resulteert in een overprikkeling van zowel het aangeboren als het adaptieve immuunsysteem. Het netto resultaat van deze processen is een verhoogde vatbaarheid voor ziekten plus een verhoogde kans op ziekte en sterfte als gevolg van infecties en andere leeftijdsgebonden ziekten.

Bovendien vertonen verouderde cellen, die een vermindering van de levensvatbaarheid vertonen, een significante toename van de productie en afscheiding van veel pro-inflammatoire cytokines. Chronische ontsteking is daarom niet alleen het gevolg van, maar ook de motor van laaggradige ontsteking.

Verslechtering van het endocriene systeem
Naast immuunveranderingen wordt het endocriene systeem ook beïnvloed door een leeftijdsgerelateerde functieverlaging, met name de productie van geslachtshormonen. De niveaus van groeihormoon en dehydroepiandrosteron (DHEA) nemen ook af met de leeftijd. De cortisolproductie wordt echter verhoogd.

Chronisch verhoogde cortisolproductie draagt bij aan de afbraak van het immuunsysteem. Een verlaging van de DHEA- en groeihormoonspiegels, in combinatie met toenemende cortisolspiegels leidt tot een verhoogde ontsteking naarmate we ouder worden.

Geslachtshormonen regelen ook de productie van inflammatoire cytokines. Onderzoeken tonen aan, dat de afscheiding van interleukine-6 wordt geremd door zowel oestrogeen als androgeen. Veel onderzoeken tonen een toename van interleukine-6 en andere pro-inflammatoire cytokines bij vrouwen na de menopauze. Soortgelijke omgekeerde relaties zijn gerapporteerd voor testosteronniveaus en ontstekingsmarkers bij oudere mannen. Naarmate de niveaus van deze steroïde hormonen afnemen met de leeftijd, nemen de niveaus van inflammatoire cytokines toe. Dit draagt bij aan chronische ontsteking.

Telomeer verzwakking en cellulaire afbraak
Telomerisch DNA gaat verloren tijdens elke reproductiecyclus. Met herhaalde cycli gedurende de levensduur van een cel, bereikt dit DNA uiteindelijk een kritiek korte lengte, wat verdere celdeling niet langer ondersteunt. Als het verkorte telomere DNA niet wordt hersteld, worden cellen met een kritiek korte telomeerlengte niet meer levensvatbaar en sterven ze af.

C-reactief proteïne (CRP)
Veel ziekten, die bij oudere volwassenen voorkomen, hebben duidelijke ontstekingscomponenten. Net als bij cellulaire veroudering is het waarschijnlijk, dat ontsteking zowel de ontwikkeling en progressie van ziekten weerspiegelt als ziekten bevordert. Veel onderzoeken naar het verband van ziekte en ontsteking zijn gericht op C-reactief proteïne (CRP) - klinisch gebruikt als biomarker of circulerende plasmamarker voor ontstekingen. CRP is een eiwit in de acute fase, dat in de lever wordt geproduceerd; de niveaus worden verhoogd door pro-inflammatoire cytokines, zoals interleukine-6.

CRP is een marker van de algemene systemische respons op een ontsteking. Voor acute ziekten, zoals sepsis kunnen CRP-waarden 10.000 mg/L bereiken; echter, in termen van chronische ontsteking, liggen de niveaus van belang in het bereik van 1-10 mg/l. CRP-niveaus in dit bereik, die een lage chronische ontsteking weerspiegelen, correleren direct met de aanwezigheid en omvang van het metabool syndroom, diabetes, subklinische en klinische hart- en vaatziekten, dementie, maculaire degeneratie, chronische obstructieve longziekte, nierziekte, osteoporose en kanker.

Naast inflammatoire cytokines en CRP dragen ook andere factoren, zoals obesitas en roken, bij aan zowel ziekte als ontstekingen. Ontstekingen en obesitas hangen sterk met elkaar samen; obesitas wordt geassocieerd met diabetes en hart- en vaatziekten en met een groeiend aantal andere ziekten met ontstekingscomponenten, zoals dementie en kanker. Vetcellen, vooral die in visceraal vetweefsel, zijn metabolisch actief en synthetiseren en geven verschillende pro-inflammatoire moleculen af. Ontsteking kan ook zwaarlijvigheid veroorzaken.

Ontstekingen en de huid

De huid en het immuunsysteem vertonen een afname van de fysiologische functie naarmate ze ouder worden. Externe bedreigingen, zoals blootstelling aan ultraviolet licht en chemische blootstelling door het gebruik van cosmetica veroorzaken ontstekingen, die de huidveroudering nog verder kunnen versterken, wat kan leiden tot kanker en tekenen van photo-ageing.

Chronische, lichte ontsteking wordt gezien als een belangrijke bijdrage aan het verouderingsproces van de huid. Dit fenomeen wordt ' inflammageing.” ' genoemd. Inflammageing speelt een rol bij het ontstaan en de voortgang van huidveroudering. UV-straling veroorzaakt oxidatieve stress in epidermale cellen en dat resulteert in beschadigde cellen met geoxideerde lipiden. Oxidatie specifieke cellen en geoxideerde lipiden veroorzaken ontstekingen. Dit leidt tot infiltratie en activering van macrofagen om de beschadigde cellen en geoxideerde lipiden te verwijderen. Geactiveerde macrofagen breken de extracellulaire voedingsbodem af. Herhaalde UV-straling activeert het immuunsysteem overmatig en veroorzaakt schade aan de overgang tussen de dermis en de epidermis. Overbelaste macrofagen geven pro-inflammatoire cytokines en ROS af. De eerste veroorzaakt chronische ontsteking en langdurige schade aan de dermis, terwijl de laatste door oxidatieve stress veroorzaakte schade aan de dermale extracellulaire voedingsbodem veroorzaakt.

Door het hierboven beschreven verouderingsproces voelt de huid ruw aan (van een verdikte laag van het stratum corneum), gevoelig voor de omgeving (door het verdunnen van de levende epidermale cellaag) en met een ongelijkmatige teint, vaak omschreven als vaalheid. De storing in het collageen en de elastine veroorzaken wallen, terwijl er lijntjes en rimpels beginnen te verschijnen in gebieden met verhoogde huid activiteit, bijvoorbeeld rond de mond en ogen. Functiebeperking als droogte en ongelijke pigmentatie is zichtbaar. Levervlekken verschijnen als gevolg van een storing in de pigmentvormende cellen (de melanocyten). Een huid met ontstekingen heeft ook meer kans op acne, seborroїsche dermatitis en rosacea.

Wat kunt u doen om dit proces te vertragen?

Om te begrijpen hoe leeftijdsgebonden functieverlies kan worden vertraagd of voorkomen, is het belangrijk onderscheid te maken tussen succesvol of gezond ouder worden en pathologisch ouder worden. Sommige mensen overleven op oudere leeftijd met een relatief intacte gezondheid en fysieke en cognitieve functie. Er zijn echter aanzienlijke verschillen in de mate van fysieke en cognitieve achteruitgang bij andere mensen. Genen en interacties tussen genen en de omgeving spelen waarschijnlijk een sleutelrol bij succesvol ouder worden. Zelfs als er geen infectie of trauma is, zijn inflammatoire prikkels onvermijdelijk, hoewel bepaalde omgevings- en leefstijlfactoren mogelijk te vermijden zijn. Therapeutische interventies kunnen ook helpen om de effecten van ontstekingen en leeftijdsgebonden ziekten te verminderen.

Omgevingsfactoren
Sigarettenrook is een bekende oorzaak van ziekte en overlijden. Blootstelling aan rook stimuleert direct immuun- en ontstekingsreacties.

Net als bij sigarettenrook is luchtverontreiniging een belangrijke omgevingsfactor, die bijdraagt aan ontsteking, ziekte en sterfte. Hogere niveaus van luchtverontreiniging worden in verband gebracht met een verhoogde verbreiding van cardiovasculaire en andere ziekten. Ontstekingen veroorzaken waarschijnlijk dit verhoogde risico. Zelfs kortdurende blootstelling aan luchtverontreiniging door fijnstof wordt in verband gebracht met verhoogde niveaus van inflammatoire eiwitten.

Leefstijlfactoren
Door deel te nemen aan regelmatige lichaamsbeweging en een gezond dieet te volgen vergroot je de kans op succesvol ouder worden en verminder je het risico op veel gerelateerde ziekten. Lichamelijke activiteit wordt ook geassocieerd met een langere levensduur, een lager risico op functionele en cognitieve stoornissen en lagere ontstekingsmarkers bij oudere volwassenen. Lichaamsbeweging heeft ook een gunstige invloed op de immuunfunctie.

Anti-oxidant voedingssupplementen hebben geen enkel voordeel getoond bij het reguleren van ontstekingen en ziekten. Dieet is sterk verbonden met ontstekingsniveaus en ziekterisico. Een westers dieet - gecategoriseerd door een lage inname van fruit, groenten en vezels plus een hoge inname van verwerkte granen en verzadigd vet, met name rood vlees - gecombineerd met een zittende levensstijl, wordt geassocieerd met verhoogde CRP en een hoger risico op chronische ziekten in vergelijking met een gezond of mediterraan dieet. Omgekeerd wordt het mediterrane dieet - met een hoge inname van fruit, groenten, volle granen, vis en olijfolie plus een lage inname van rood vlees - geassocieerd met lagere ontstekingsniveaus en een verminderd risico op hart- en vaatziekten, dementie en sommige vormen van kanker ( in vergelijking met het westerse dieet). Een slecht dieet kan ook de uitputting van telomeren en epigenetische veranderingen in het DNA versnellen.

Caloriebeperking - waarbij de calorie-inname wordt verminderd, maar de niveaus van essentiële voedingsstoffen worden gehandhaafd – zorgt ervoor, dat de gemiddelde en maximale levensduur van verschillende soorten wordt verlengd. Bij knaagdieren resulteerde het beperken van het totale verbruikte aantal calorieën in een verlenging van de levensduur met maar liefst 50% in vergelijking met dieren, die de vrije keuze kregen. Bewijs voor een soortgelijk effect bij mensen kan worden gevonden bij de bevolking van Okinawa, Japan, die naar verluidt minder calorieën eet dan de Japanse bevolking op het vasteland en een groter aandeel honderdjarigen kent.

Stress kan ook een belangrijke rol spelen bij het veroorzaken van ontstekingen. Stress wordt veroorzaakt door verschillende factoren, waaronder zorgverlening en sociaaleconomische status. Een lagere sociaaleconomische status - gebaseerd op opleiding, inkomen en rijkdom - en pessimisme gaan gepaard met hogere ontstekingsniveaus. Bovendien kan psychosociale stress ook de afbraak van telomeren versnellen; de telomeerlengte was korter bij mensen met een lagere sociaaleconomische status.

Hormoonvervangende therapie (HVT)
Hoewel sommige hormoonvervangende onderzoeken beperkte voordelen hebben laten zien, zijn er de negatieve bijwerkingen van HVT, waaronder een verhoogd risico op kanker. Er zijn momenteel geen aanbevelingen voor vervangingstherapie.

Ontstekingsremmende mediators
Naast de preventie van hart- en vaatziekten door de verlaging van het plasma LDL-cholesterol, worden statines bestudeerd als ontstekingsremmende middelen. In de " Justification for the Use of Statins in Primary Prevention: An Intervention Trial Evaluating Rosuvastatin (Crestor)" werd het potentieel voor de preventie van hart- en vaatziekten bij ogenschijnlijk gezonde volwassenen onderzocht, niet om het LDL-cholesterolgehalte te verlagen, maar om het CRP te verlagen. Onderzoeksgegevens suggereren, dat bij deze groep volwassenen met LDL-cholesterolwaarden onder de drempel voor lipideverlagende therapie (≤130 mg / dL), maar met verhoogde CRP (≥2 mg/l middelmatig tot hoog risico) behandeling met Rosuvastatine zowel preventie van hart- en vaatziekten als een vermindering van de niet-cardiovasculaire sterfte als gevolg van ontstekingsremmende effecten te zien geeft.

Andere therapieën, die gericht zijn op het verminderen van ontstekingen, zijn onder meer directe inflammatoire cytokine-antagonisten en de decimatie van pro-inflammatoire lymfocyten.

De rol van Hypochlorous acid bij het verminderen van huidontstekingen met Thoclor Labs GF1 en GF2.

Uit recente publicaties in medische tijdschriften is nu bekend, dat Hypochlorous solution (HOCl) ontstekingen in de huid en in wonden onderdrukt en ongedaan maakt. Dit komt door het blokkerende effect, dat HOCl heeft op de proteïne-boodschappers, die het gen activeren, dat verantwoordelijk is voor ontsteking, veroudering en ziekte. HOCl gaat ook de effecten tegen van IL-6, IL-2 en IL-1beta, die toenemen bij ontstekingen. Wanneer HOCl tauramine (een aminozuur) chloreert, vormt dit tauraminechloramine, dat ook een sterk ontstekingsremmend effect heeft.

De beheersing van zowel acute als chronische ontstekingen is essentieel. Ontstekingen hebben geen gunstig effect in of op de huid.

We raden onze GF1 Aftercare aan voor gevallen van een acute ontsteking, zoals bij behandelingen en procedures voor huidmanipulatie. GF1 remt en maakt roodheid, pijn en een langdurige zwelling ongedaan. Als GF1 niet wordt gebruikt, is de hersteltijd lang, met een verhoogd risico op PIH.

Bij alle andere gevallen kun je pleiten voor de langdurige beheersing van inflammageing. Deze lichte ontsteking, die bijna altijd in de huid aanwezig is, veroudert niet alleen versneld de huid, maar is ook verantwoordelijk voor ziekten, zoals rosacea, acne, pigmentatiestoornissen en kanker. Door inflammageing te beheersen, kunnen we het versnelde verouderingsproces van de huid onder controle houden als gevolg van redoxreacties op vervuiling, UV-blootstelling en circulerende ontstekingsmediatoren als gevolg van systemische ontstekingsprocessen. Hiervoor raden we ja aan om GF2 Skin Rejuvenation elke dag tweemaal daags te gebruiken.

Afgezien van de bestrijding van inflammatie, zal GF2 ook bij regelmatig langdurig gebruik echte huidverjonging (het omdraaien van het verouderingsproces) veroorzaken.

Referenties

  1. Nancy Jenny. Inflammation in ageing: Cause, Effect, or Both? Discovery Medicine. June 2012.
  2. Chong-Hou, Sam Hsein-Kun Lu. The Role of Hypochlorous Acid as One of the Reactive Oxygen Species in Periodontal Disease. J Dent Sci 2009; 4(2): 45 - 54.
  3. Marcinkiewicz J et al. Differential effects of chlorination of bacteria on their capacity to generate NO, TNF-% and IL-6 in macrophages. Immunology 1994; 83:611−6.
  4. Fukuyama, T et al. Hypochlorous acid is antipruritic and anti-inflammatory in a mouse model of atopic dermatitis. Clin Exp Allergy. 2018; 48:78 – 88.
  5. Thomas H. Leung et al. Topical hypochlorite ameliorates NF-kB–mediated skin diseases in mice. J Clin Invest. 2013;123 (12):5361-5370 Stanford University School of Medicine, Stanford, California, USA.
error: Content is protected !!